ANG MGA EXTRAORDINARY MINISTERS DIHA SA PAGPAKALAWAT

Bro. Ramon M. Gitamondoc

Usa sa atong madungog gikan sa mga nagtawag sa ilang kaugalingon nga “Traditionalist” mao nga matod pa kining pagtugot sa mga extraordinary ministers sa pagtabang sa pagpakalawat usa ka butang nga nasupak sa naandan nga panudlo ug pagbansay sa Iglesya Katolika. Niining maong articulo maoy akong tuyo ang pagmatuod nga nasubay sa kabubut-on sa Dios ug sa iyang Iglesya ang pagpatabang sa mga Extraordinary Ministers diha sa pagpakalawat. Wala koy tuyo sa pag-depensa sa mga abuso nga gihimo sa pagpakalawat ug sa ubang mga abuso kabahin sa Liturhiya. Kon ang mga “Traditionalists” mihunong ra diha sa pagsaway sa mga abuso ug kalapasan kalabot sa paggamit sa mga Extraordinary Ministers dili nako sila supakon. Kon sila igo lamang sa miingon nga dili sila ganahan nga mokalawat gikan sa usa ka lay minister kondili ngadto gyod sila mokalawat gikan sa pari ila kanang katungod. Apan dili kini mao ang ilang baruganan. Sila miingon nga ang pagpatabang sa mga lay ministers ug bisan sa usa ka diacono diha sa pagpakalawat absolutamente nga gidili gayod ug nasupak sa kabubut-on sa Dios. Sa makausa pa atong mapakita unsa ka sayop ang pag-interpretar sa Tradisyon [ug sa Biblia] bulag sa autoridad sa buhi nga Magisterium sa Simbahan.

FIDEI CUSTOS (1969). Kini nga documento milatid sa tukma nga mga kondisyon nga makapahimong makatarunganon sa paggamit sa Extraordinary ministers: 1) Whenever a minister indicated in can. 845 [1917] is unavailable; 2) Whenever the usual minister is unable to administer communion without difficulty because of poor health, advanced age, or the demands of the pastoral ministry; 3) Whenever the number of faithful wishing to receive communion is so great that the celebration of Mass would be unduly long. [1) Kon ang ministro nga gihisgotan sa can 845 [1917] wala; 2) Kon ang naandan nga ministro dili makapakalawat nga walay kalisod tungod sa masakiton nga panglawas, katigulangon, o sa gipangayo sa pastoral nga pagpangalagad; 3) Kon ang gidaghanon sa magtutuo nga buot mokalawat labihan kadako nga ang kasaulogan sa Misa madugay pag-ayo].

Dinhi makita ang mas detalyado nga pagpasabot: There are various circumstances in which a lack of sufficient ministers for the distribution of Holy Communion can occur: 1) during Mass, because of the size of the congregation or a particular difficulty in which a celebrant finds himself, 2) outside of Mass, when it is difficult because of distance to take the sacred species, especially in the Viaticum, to the sick in danger of death, or when the very number of the sick, especially in hospitals and similar institutions, requires many ministers. Therefore, in order that the faithful who are in the state of grace and who with an upright and pious disposition wish to share in the Sacred Banquet may not be deprived of this sacramental help and consolation, it has seemed appropriate to the Holy Father to establish extraordinary ministers, who may give Holy Communion to themselves and to other faithful under the following determined conditions… [Dunay daghang sirkumstansya diin ang kakulang sa mga ministro sa pagpakalawat mahitabo: 1) panahon sa Misa, tungod sa gidaghanon sa nanimba o sa usa ka kalisod nga gibati sa nagsaulog, 2) gawas sa Misa, kon malisod tungod sa gilay-on sa pagdala sa ostia, labi na gyod diha sa Viaticum, ngadto sa mga masakiton nga anaa sa kakuyaw sa kamatayon, o kon ang gidaghanon sa mga masakiton, labi na sa mga ospital ug susamang institusyon, nagkinahanglag daghang ministro. Busa, aron ang mga magtutuo nga anaa sa kahimtang sa grasya ug kinsa naghupot sa matarong ug mainampoon nga disposisyon nga buot moambit sa Balaang Bangkite dili mahikawan niining sacramentohanon nga abag ug pagdasig, GIHUKMAN SA STO PAPA NGA MAKATARUNGANON ANG PAGTUKOD OG MGA EXTRAORDINARYO MINISTRO, kinsa makapakalawat sa ilang kaugalingon ug ngadto sa ubang mga magtutuo ubos sa nalatid nga mga kondisyon].

Niini nga documento, gipahinumdoman sa Sto Papa ang kaparian sa ilang nag-una nga katungdanan sa pagpakalawat ug sa samang higayon misubli sa gahom sa Simbahan sa pag-delegar niini nga katungdanan ngadto sa mga dili pari: To touch the sacred species and to distribute them with their own hands is a privilege of the ordained, one which indicates an active participation in the ministry of the Eucharist… "it is obvious that the Church can grant this faculty to those who are neither priests nor deacons, as is the case with acolytes in the exercise of their ministry, especially if they are destined for future ordination, or with other lay people who are chosen for this to meet a just need." [Ang paghikap sa naconsagrahan nga ostia ug bino ug ang paghatag kanila uban sa ilang kaugalingong mga kamot usa ka pribilihiyo sa mga na-ordinahan, diin kini nagpakita sa activo nga partisipasyon sa ministeryo sa Eukaristiya… “APAN KLARO NGA ANG SIMBAHAN MAKAHATAG NIINI NGA FACULTAD NGADTO KANILA NGA MGA DILI PARI o dili diacono, sama pananglit sa mga acoletos diha sa ilang pagtuman sa ilang ministeryo, labi na gyod kon sila gitumong alang sa ordinasyon sa umaabot nga panahon, o usab sa ubang layko nga gipili alang niini aron sa pagtubag sa makatarunganon nga pagkinahanglan].

Dinhi bisan kon gipahayag sa Sto Papa nga mahimo sa mga dili pari ang pagtabang sa pagpakalawat apan sa samang higayon siya mibadlong niadtong mga pari nga nag-abuso niini: The faithful, whether religious or lay, who are authorized as extraordinary ministers of the Eucharist can distribute Communion only when there is no priest, deacon or acolyte, when the priest is impeded by illness or advanced age, or when the number of the faithful going to Communion is so large as to make the celebration of Mass excessively long. Accordingly, a reprehensible attitude is shown by those priests who, though present at the celebration, refrain from distributing Communion and leave this task to the laity [Ang magtutuo, relihiyoso o layko, kinsa nahatagan sa katungod isip extraordinaryo ministro sa Eukaristiya makahatag sa kalawat sa higayon lamang nga walay pari, diacono o acoleto, kon ang pari dili makahimo tungod sa sakit o sa katigulangon, o kon ang gidaghanon sa mga matuohon nga mangalawat labihan kadako nga mopahimo sa pagsaulog sa Misa nga dugay kaayo. Pinasubay niini, usa ka salawayon nga kinaiya ang gipakita niadtong mga pari kinsa, bisan kon anaa sa kasaulogan, dili motabang sa pagpakalawat ug mopiyal niini nga bulohaton ngadto sa mga layko].

Niini nga balaod ang Sta Iglesya mipalapad sa mahimong kahatagan sa katungod sa pagpakalawat lakip sa mga layko: Canon 230 § 3 Where the needs of the Church require and ministers are not available, lay people, even though they are not lectors or acolytes, can supply certain of their functions, that is, exercise the ministry of the word, preside over liturgical prayers, confer baptism and distribute Holy Communion, in accordance with the provisions of the law [Diin ang panginahanglan sa Simbahan nangayo ug ang mga ministro dili makahimo, ang mga layko, bisan kon sila dili mga lectors o acoletos, makahulip sa pipila nila ka mga bulohaton, ug kini, sa pagtuman sa ministeryo sa pulong, sa pagpahigayon sa liturhikanhong pag-ampo, paghatag sa bunyag ug sa pagpakalawat, pinasubay sa nalatid sa balaod].

Ang nahaunang pagtugot sa Canon Law, gisubli diha sa opisyal nga basahon sa katesismo sa Simbahan: When the necessity of the Church warrants it and when ministers are lacking, lay persons, even if they are not lectors or acolytes, can also supply for certain of their offices, namely, to exercise the ministry of the word, to preside over liturgical prayers, to confer Baptism, and to distribute Holy Communion in accordance with the prescription of law (CIC, can 230 §3) [Diin ang panginahanglan sa Simbahan nangayo niini ug anaa ang kakulang sa mga ministro, ang mga layko, bisan kon sila dili mga lectors o acoletos, makahulip sa pipila nila ka mga bulohaton, ug kini, sa pagtuman sa ministeryo sa pulong, sa pagpahigayon sa liturhikanhong pag-ampo, paghatag sa bunyag ug sa pagpakalawat, pinasubay sa nalatid sa balaod]. 

Sa makausa pa niini nga documento, ang duruha ka mga opisina sa Sto Papa mipahinumdom sa makatarunganon nga paggamit sa mga extraordinaryo ministro ug sa samang higayon mibadong sa mga abuso: [88.] … It is the Priest celebrant’s responsibility to minister Communion, perhaps assisted by other Priests or Deacons; and he should not resume the Mass until after the Communion of the faithful is concluded. Only when there is a necessity may extraordinary ministers assist the Priest celebrant in accordance with the norm of law. [158.] Indeed, the extraordinary minister of Holy Communion may administer Communion only when the Priest and Deacon are lacking, when the Priest is prevented by weakness or advanced age or some other genuine reason, or when the number of faithful coming to Communion is so great that the very celebration of Mass would be unduly prolonged. This, however, is to be understood in such a way that a brief prolongation, considering the circumstances and culture of the place, is not at all a sufficient reason. [Anaa sa Pari nga nagsaulog ang responsibilidad sa pagpakalawat, posibli inabagan sa laing mga Pari o mga Diacono; ug dili siya mopadayon sa Misa hangtod nga ang pagpangalawat sa mga magtutuo matapos. Kon duna lamang panginahanglan nga ang mga extraordinaryo ministro motabang sa Pari nga nagsaulog sumala sa gilatid sa balaod. Busa, ang mga extraordinaryo ministro sa Pagkalawat mahimo LAMANG makapakalawat kon kulang ang Pari ug Diacono, kon ang Pari dili makahimo tungod sa kaluya o katigulangon o sa ubang matuod nga rason, o kon ang gidaghanon sa mangalawat labihan kadako nga ang mismong pagsaulog sa Misa motaas pag-ayo. Kini, hinuon, pagasabton sa paagi nga ang daklit nga pagkadugay, ubos sa paglantaw sa mga sirkumstansya ug kultura sa dapit, dili maisip nga igo nga rason]. 

Sumala sa atong gikutlo nga mga documento sa unahan, tin-aw ug dili malalis nga si Papa Juan Paulo II nagtudlo nga ang ordinaryo ministro sa pagpakalawat mao ang pari apan ang mga dili-pari makahimo usab pagtabang sa pagpakalawat isip extraordinaryo ministro ubos sa mga kondisyon nga gilatid sa balaod sa Simbahan ug uban sa pagtugot sa pari o dili ba kaha sa Obispo. Kini nga mga kalig-onan dili mahimong malikayan niadtong mga misupak niining makatarunganon nga panudlo ug balaod sa Sto Papa. 

Niining higayona atong tagdon ang gisukaran nga argumento sa mga pagsupak batok niini nga pagtugot. Kanunay niyang kutloon ang nasulat sa The Catechism of the Council of Trent ubos sa ulohan “The Minister of the Eucharist” nga nagkanayon: 

To omit nothing DOCTRINAL on this Sacrament, we now come to speak of its minister, a point, however, on which scarcely anyone can be ignorant. ONLY PRIESTS HAVE POWER TO CONSECRATE AND ADMINISTER THE EUCHARIST. It must be taught, then, that to PRIESTS ALONE has been given power to consecrate and administer to the faithful, the Holy Eucharist. That this has been the UNVARYING PRACTICE of the Church, that the faithful should receive the Sacrament from the priests, and that the officiating priests should communicate themselves, has been explained by the Holy Council of Trent, which has also shown that this practice, as having proceeded from APOSTOLIC TRADITION, is to be RELIGIOUSLY RETAINED, particularly as Christ the Lord has left us an illustrious example thereof, having consecrated His own most sacred body, and given it to the Apostles with His own hands. 

Dinhi ilang pahimug-atan nga ang panudlo nga “Only priests have power to consecrate and administer the Eucharist [ang mga pari lamang ang dunay gahom sa pag-consagrar ug pagpakalawat]” doctrinal gayod busa dili mausab. Nga mao kini ang “unvarying practice [wala mausab nga balansayon]”, nga kini naggikan sa “Apostolic Tradition [Apostolikanhong Tradisyon], ug nga kini kinahanglan nga ipa- “religiously retained [matinuohon nga ipabilin]. Tungod niini, ang mga Traditionalist mihukom nga ang pagpatabang sa mga extraordinary ministers nasupak niini nga panudlo sa Konsilyo sa Trento. 

Ang mga traditionalists mopahimug-at nga sa pag-ingon nga “Only priests have power to consecrate and administer the Eucharist” nga kini doctrinal ug busa dili mausab. Ang atong ikatubag niini mao nga tungod kay ang maong panudlo gipasiunhan man sa mga pulong “To omit nothing doctrinal on this Sacrament” dili malalis nga ang nagsunod nga pamahayag nga “Only priests have power to consecrate and administer the Eucharist” kabahin sa punto doctrinal apan KINAHANGLAN NGA KINI NGA PANUDLO ATONG SABTON SUMALA TRADISYON UG PANUDLO SA STA IGLESYA UG DILI SA ATONG KINAUGALINGON NGA PAGSABOT. 

Tungod kay giingon man nga “only priests” sila miingon nga kini nagpasabot nga absolutamente nga pari ra gyod ang makahimo sa pagpakalawat. Kon ato kining sabton sa atong kinaugalingon nga pagsabot ug mohunong kita diha ra gyod sa pagkapulong sa maong panudlo mahimo usab nga ato kining magamit sa pagpruyba nga tungod kay giingon man dinhi nga “only priests” nga wala say apil ang mga Obispo kay timan-an nato nga sa daghang higayon diha sa mga documento sa Sta Iglesya (sa ato pa sa Tradisyon) ang pulong pari gigamit aron pagpasabot niadtong sakop sa heirarkiya nga ubos sa obispo. Apan tingali kini sila moingon nga ang mga Obispo pari usab. Tinuod kana, apan ang maong pagpasabot ilang nakuha gikan sa ubang panudlo sa Sta Iglesya ug dili diha lamang sa pagkapulong nga “only priests.” Busa alang niadtong malagmit nga mogamit niini aron manudlo nga tungod kay ang pagkapulong mao man nga “only priests” nga tungod niini walay labot ang mga obispo ang atong husay mao nga kinahanglan nga kanang maong panudlo imong sabton sumala sa kinatibuk-an nga Tradisyon ug panudlo sa Simbahan nga nagtudlo kanato nga bisan kon tinuod nga sa mga higayon ang pulong pari gigamit aron pagpasabot niadtong sakop sa heirarkiya ubos sa mga obispo ug lahi sa mga obispo, ang Sta Iglesya nagtudlo usab nga ang mga obispo pari ug nga ang Obispo tungod kay naghupot man sila sa kahingpitan sa apostolikanhong kagahoman busa unsay mahimo sa pari mahimo usab sa Obispo. SA SAMANG PAAGI, kon atong lantawon ang kinatibuk-an nga tradisyon ug panudlo sa Sta Iglesya atong makita nga mahitungod sa pag-administrar sa mga Sacramento dunay mga higayon nga ang pulong ONLY o ALONE wala magpasabot sa absoluto nga paagi kondili nga kini nagpasabot sa pagka-ordinaryo nga ministro. Makita kini nato pananglit diha sa panudlo sa Sta Iglesya labot sa pag-administrar sa sacramento sa Konpirma. Samtang ang Sta Iglesya nagtudlo nga ang nahatagan sa gahom ug katungod sa pag-konpirma mao lamang ang Obispo apan sa samang higayon ang Sta Iglesya nagtudlo usab nga sa mga panahon nga gikinahanglan ug ubos sa pagtugot sa Sto Papa ang maong gahom mahimong i-delegar ngadto sa usa ka pari. Ania ang atong mga kalig-onan: 

The Minister of Confirmation *[Denzinger Enchiridion: From the epistle (25) "Si instituta ecclesiastica" to Decentius the Bishop of Gubbio, March 19, 416]: 98 (3) But in regard to the SIGNING OF LITTLE CHILDREN, it is evident that IT MAY NOT BE DONE BY ANY OTHER THAN A BISHOP. For the presbyters, although they are second priests, nevertheless do not possess the crown of the pontificate. That this power of a bishop, however, is DUE TO THE BISHOPS ALONE, so that they either sign or give the Paraclete the Spirit, not only ecclesiastical custom indicates, but also that reading in the Acts of the Apostles which declares that Peter and John were directed to give the Holy Spirit to those already baptized [ cf.Acts 8:14-17]. For to presbyters it is permitted to anoint the baptized with chrism whenever they baptize, whether without a bishop or in the presence of a bishop, but (with chrism) that has been consecrated by a bishop; nevertheless (it is) not (allowed) to sign the forehead with the same oil; THAT IS DUE TO THE BISHOPS ALONE when they bestow the Spirit, the Paraclete. Indeed, I cannot say the words lest I seem to go further than to reply to the inquiry. 

Kining nga documento nga kabahin sa Tradisyon sa Sta Iglesya, tubag sa Sto Papa (St. Innocent I, 401- 17) labot sa pangutana kun kinsa ang makahimo sa pag-administrar sa Konpirma. Iya kining gipadala ngadto ni Decentius, Obispo sa Gubbio. Dinhi atong makita nga ang Sto Papa mipahimug-at sa dilimalalis nga mga pulong nga sa pag-administrar sa Konpirma nga “IT MAY NOT BE DONE BY ANY OTHER THAN A BISHOP”, “THIS POWER…IS DUE TO THE BISHOPS ALONE”, nga sa mga pari “IT IS NOT ALLOWED TO SIGN”, ug sa makausa pa “THAT IS DUE TO THE BISHOPS ALONE.” Dugang pa niini, ang Sto Papa mipahibalo nga kini “ECCLESIASTICAL CUSTOM” ug labaw sa tanan nagsukad gayod sa GIHIMO SA MGA APOSTOLES nga nasulat sa Buhat 8:14-17. 

The Minister of Confirmation * [Denzinger Enchiridion: From the letter "Cum venisset" to Basil, Archbishop of Tirnova, Feb. 25, 1204]: 419 The imposition of the hands is designated by the anointing of the forehead which by another name is called confirmation, because through it the Holy Spirit is given for an increase (of grace) and strength. Therefore, although a simple priest or presbyter is able to give other anointings, this one, ONLY THE HIGHEST PRIEST, THAT IS THE BISHOP, OUGHT TO CONFER, because we read concerning the Apostles alone, whose successors the bishops are, that through the imposition of the hands they gave the Holy Spirit [cf. Acts 8:14 ff.]. 

Kining laing documento nga kabahin sa Tradisyon sa Sta Iglesya sulat sa Sto Papa (Innocent III, 1198- 1216) iyang gipadala ngadto ni Basil, ang Arsobispo sa Tirnova aron sa pagpatin-aw labot sa ministro sa Konpirma. Dinhi ang Sto Papa mipahimug-at nga diha sa Konpirma “ONLY THE HIGHEST PRIEST, THAT IS THE BISHOP, OUGHT TO CONFER.” Busa tin-aw kaayo ang panudlo sa Sto Papa nga ang Obispo lamang ang maka-konpirma ug nga kining maong panudlo iyang GIPASUKAD SA BAG-ONG TUGON diin mabasa nga ang mga Apostoles lamang, kansang mga sumusunod mao ang mga Obispo, ang nangunpirma (Buhat 8:14ff). Kon kining maong Tradisyon ug panudlo sa Sta Iglesya atong sabton sa atong kinaugalingon nga pagsabot bulag sa panudlo sa buhi nga Magisterium mahimo natong ipatuo nga ang Konsilyo sa Trento miusab niining karaan kaayong panudlo sa nag-unang mga katuigan. Ania ang gitudlo sa Konsilyo sa Trento: 

Canons on the Sacrament of Confirmation* [Denzinger Enchiridion: COUNCIL OF TRENT, SESSION Vll (March 3, 1547)] 873 Can. 3. If anyone shall say that the ordinary minister of holy confirmation is not the bishop alone, but any simple priest: let him be anathema. 

Karon kun ang atong panghunahuna sama pa sa mga mitawag sa ilang kaugalingon nga “traditionalists”, posibli nga mosupak kita niini sa pag-ingon nga ang Konsilyo sa Trento mipuno sa pulong nga ORDINARY ug nga tungod niini iyang giusab ang nahaunang mga panudlo labot sa ministro sa pagkonpirma! Kana kon ang atong gamiton ang atong kinaugalingong nga pagsabot bulag sa Tradisyon ug panudlo sa buhi nga Magisterium. Sa laing bahin, ang matinud-anon nga katoliko moingon nga tungod kay ang Sta Iglesya dili man masayop ug dili man mahimong mousab sa iyang mga panudlo ug tungod kay Magisterium mao man ang bugtong naghupot sa katungod sa pag-interpretar sa Biblia ug Tradisyon nga walay tinuoray nga panagsumpaki tali sa panudlo sa Konsilyo sa Trento ug sa panudlo sa nag-unang mga Papa. Nga ang gihimo sa Konsilyo sa Trento mao ang pagpasabot ug pagpatin-aw nga kanang pag-ingon nga “it may not be done by any other than a bishop”, “this power…is due to the bishops alone”, “only the highest priest, that is the bishop, ought to confer” ang gipasabot niini mao ang gahom sa Obispo isip ordinaryo ministro sa Konpirma apan wala kini magpasabot nga ang Sto Papa dili makahimo sa pag-delegar sa maong bulohaton ngadto sa mga pari sumala sa iyang gihukman nga angay agad sa gipangayo sa sirkumstansya, sa panahon, ug sa dapit ug alang sa kaayohan niadtong modawat sa maong sacramento aron dili sila mahikawan sa pagdawat sa sacramentohanong grasya. Mao kini ang gipatin-aw sa Catechism of the Council of Trent. 

Now the Holy Scriptures show that the BISHOP ALONE IS THE ORDINARY MINISTER of this Sacrament, because we read in the Acts of the Apostles, that when Samaria had received the Word of God, Peter and John were sent to them, who prayed for them that they might receive the Holy Ghost: for he was not as yet come upon any of them, but they were only baptized (Acts 7:14). Here we may see that he who had baptized, having been only a deacon, had no power to confirm; but that its administration was reserved to a more perfect order of ministers, that is, to the Apostles. The same may be observed whenever the Sacred Scripture make mention of this Sacrament.

Dinhi ang Catechism of the Council of Trent misubli ug mihatag og dugang pagpasabot sa decrito sa Konsilyo sa Trento: nga ang Obispo mao ang ordinaryo ministro sa Konpirma, nga kini nga panudlo gipasukad sa Balaang Kasulatan, nga kini nga panudlo nasubay sa Tradisyon sa Sta Iglesya nga makita diha sa mga decrito nga giluwatan sa nag-unang mga Papa. Nga ang Sto Papa makahimo sa pagtudlo og extraordinary minister sa pagkonpirma, usa ka butang nga walay usa nga milalis. Si St Thomas Aquinas miila niini nga gahom sa Sto Papa diha sa iyang nabantog nga Summa Theologica.

Whether only a bishop can confer this sacrament [Confirmation]? The Pope has the plenitude of power in the Church, in virtue of which he can commit to certain lower orders things that belong to the higher orders: thus he allows priests to confer minor orders, which belong to the episcopal power. And in virtue of this fullness of power THE POPE, BLESSED GREGORY, ALLOWED SIMPLE PRIESTS TO CONFER THIS SACRAMENT... [Ang Sto Papa naghupot sa malukpanon nga gahom diha sa Iglesya, nga tungod niini siya makahatag ngadto sa ubos nga orden sa mga butang nga iya sa mas taas nga orden: busa siya mitugot sa mga pari sa paghatag sa orden minor, nga iya sa gahom sa Obispo. Ug tungod niining kinatibuk-an nga gahom ANG PAPA, BULAHANG GREGORIO, MITUGOT SA MGA YANONG PARI SA PAGHATAG NIINI NGA SACRAMENTO]

Kini nga gahom ug katungod sa Sto Papa nasulat usab sa laing documento nga nahimong kabahin sa Tradisyon sa Sta Iglesya.

571 (12) You have given responses which influence us to ask the following from you: first, concerning the consecration of chrism, whether you believe that the chrism can rightly and deservedly be consecrated by no priest who is not a bishop. 572 Second, whether you believe that the sacrament of confirmation cannot ORDINARILY be administered by any other than by the bishop by virtue of his office. 573 Third, whether you believe that by the Roman Pontiff alone, having a plentitude of power, the administration of the sacrament of confirmation can be granted to priests who are not bishops. 

Kining tulo ka pangutana gipatubag kini sa Sto Papa (Clement VI, 1342-52) ngadto sa Consolator agig pagbadlong sa sayop nga mga panudlo sa mga Armenians. Ang matag usa niining tulo ka pangutana kinahanglan nga tubagon sa OO aron maisip nga nagpabilin pa sa katolikong pagtuo. Busa ang panudlo nga ang Obipo lamang ang maka-Konpirma kinahanglan nga sabakon sa panudlo nga ang Sto Papa, tungod sa iyang paghupot sa kagahoman, ang pag-administrar sa sacramento sa Konpirma mahimo nga idelegar ngadto sa mga pari nga dili Obispo. Ang pre-Vatican II Theologian nga si Dr. Ludwig Ott misumada sa panudlo sa Sta Iglesya labot sa ministro sa sacramento sa pagkonpirma.

The ordinary minister of Confirmation is the Bishop alone (De fide). The extraordinary minister of Confirmation is a priest on whom this full power is conferred by the common law or by a special apostolic Indult (Sent. Certa.) CIC 782, Par 2, Cf. D 697, 573

Atong napamatud-an, sa atong paghisgot sa ministro sa sacramento sa Konpirma, nga ang paggamit sa pulong “ONLY” o “ALONE” nagpasabot kabahin sa ordinaryo ministro sa maong sacramento apan ang Sto Papa pinaagi sa gahom ug katungod nga gihatag ni Cristo ngadto ni Pedro isip labaw nga magtutudlo ug tigdumala sa tibuok Simbahan makahimo sa pagtudlo og extraordinaryo ministro sa pag-administrar sa sacramento. Ang pag-ingon “ONLY PRIESTS HAVE POWER TO [CONSECRATE AND] ADMINISTER THE EUCHARIST” ang gipasabot niini kabahin sa pari isip ordinaryo ministro sa pagpakalawat apan nagpabilin ang gahom ug katungod sa Sto Papa sa pag-delegar sa maong bulohaton ngadto sa mga dili-pari sama sa deacon ug sa laymen isip mga extraordinaryo ministro sa pagpakalawat agad sa sirkumstansya, sa panahon, ug sa dapit ug alang sa kaayohan niadtong modawat sa maong sacramento aron dili sila mahikawan sa pagdawat sa sacramentohanong grasya. Kini nga gahom sa Sto Papa giila ug gitudlo sa Konsilyo sa Trento:

Eucharist (Denzinger Enchiridion 931, COUNCIL OF TRENT, SESSION XXI, July 16, 1562): It [the Council] declares furthermore that this power has always been in the Church, THAT IN THE ADMINISTRATION OF THE SACRAMENTS, preserving their substance, SHE MAY DETERMINE OR CHANGE whatever she may judge to be more expedient for the benefit of those who receive them or for the veneration of the sacraments, ACCORDING TO THE VARIETY OF CIRCUMSTANCES, TIMES, AND PLACES. [Ang Gahom sa Iglesya Labot sa Pag-administrar sa Sacramento sa Eukaristiya: Kini (ang Konsilyo) midiklarar pagdugang nga kini nga gahom anaa kanunay diha sa Iglesya, NGA DIHA SA PAG-ADMINISTRAR SA MGA SACRAMENTO, sa walay pag-usab sa ilang essensya, SIYA MAKAPIHO O MAKAUSAB sa bisan unsa nga iyang gihukman nga mas angay alang sa kaayohan niadtong modawat kanila o alang sa pagtahod sa mga sacramento, SUMALA SA NAGKALAINLAING MGA SIRKUMSTANSYA, PANAHON, UG DAPIT]

Kini nga panudlo sa Konsilyo sa Trento dili mahimong likayan sa mga Traditionalists. Tin-aw nga gipasabot dinhi nga ang pag-administrar sa Sacramento sa Eukaristiya dili gyod kabahin sa essensya sa sacramento tungod kay kini ubos man sa gahom sa Iglesya [sa ato pa sa Sto Papa] sa pag-usab sumala sa iyang gihukman nga angayng usbon agad sa pagkinahanglan sa sirkumstansya, panahon ug dapit. Mao kini nga gahom ang gigamit ni Papa Juan Paulo II diha sa iyang pagtugot nga ang mga extraordinary ministers motabang sa pagpakalawat ubos sa kondisyon sa dako nga pagkinahanglan nga iyang nahisgotan. Subay niining maong panudlo sa Konsilyo sa Trento si St Thomas Aquinas diha sa iyang Summa Theologica mitubag sa pangutana kon absoluto ba gyod nga ang pari ra ang maka-administrar sa pagpakalawat.  

Whether dispensing of this sacrament belongs to a priest alone? I answer that, The dispensing of Christ's body belongs to the priest for three reasons. First, because, as was said above (Article 1), he consecrates as in the person of Christ. But as Christ consecrated His body at the supper, so also He gave it to others to be partaken of by them. Accordingly, as the consecration of Christ's body belongs to the priest, so likewise does the dispensing belong to him. Secondly, because the priest is the appointed intermediary between God and the people; hence as it belongs to him to offer the people's gifts to God, so it belongs to him to deliver consecrated gifts to the people. Thirdly, because out of reverence towards this sacrament, nothing touches it, but what is consecrated; hence the corporal and the chalice are consecrated, and likewise the priest's hands, for touching this sacrament. HENCE IT IS NOT LAWFUL FOR ANYONE ELSE TO TOUCH IT EXCEPT FROM NECESSITY, FOR INSTANCE, IF IT WERE TO FALL UPON THE GROUND, OR ELSE IN SOME OTHER CASE OF URGENCY. 

Reply to Objection 1. 

The deacon, as being nigh to the priestly order, has a certain share in the latter's duties, so that he may dispense the blood; but not the body, EXCEPT IN CASE OF NECESSITY, AT THE BIDDING OF A BISHOP OR OF A PRIEST. First of all, because Christ's blood is contained in a vessel, hence there is no need for it to be touched by the dispenser, as Christ's body is touched. Secondly, because the blood denotes the redemption derived by the people from Christ; hence it is that water is mixed with the blood, which water denotes the people. And because deacons are between priest and people, the dispensing of the blood is in the competency of deacons, rather than the dispensing of the body. 

Busa si St Thomas Aquinas sa iyang tubag sa maong pangutana, pinasikad sa Tradisyon ug panudlo sa Sta Iglesya mipahibalo kanato nga bisan kon ang pari mao gyod ang kinahanglan nga mopakalawat apan dili kini absoluto kondili dunay mga higayon sa dakong panginahanglan ug ubos sa pagtugot sa Obispo o pari nga ang dili-pari makahikap ug maka-administrar sa pagpakalawat. 

Ang Catholic Encyclopedia OnLine mipasabot usab niini nga panudlo sa Sta Iglesya kabahin sa ministro sa pag-administrar sa Santos nga Pagkalawat. 

The Eucharist being a permanent sacrament, and the confection (confectio) and the reception (susceptio) thereof being separated from each other by an interval of time, the minister may be and in fact is twofold: (a) the minister of consecration and (b) the minister of administration. THE DOGMATIC INTEREST WHICH ATTACHES TO THE MINISTER OF ADMINISTRATION OR DISTRIBUTION IS NOT SO GREAT, FOR THE REASON THAT THE EUCHARIST BEING A PERMANENT SACRAMENT, ANY COMMUNICANT HAVING THE PROPER DISPOSITIONS COULD RECEIVE IT VALIDLY, WHETHER HE DID SO FROM THE HAND OF A PRIEST, OR LAYMAN, OR WOMAN. HENCE, THE QUESTION IS CONCERNED, NOT WITH THE VALIDITY, BUT WITH THE LICEITY OF ADMINISTRATION. In this matter the church alone has the right to decide, and her regulations regarding the communion rite may vary according to the circumstances of the times. In general it is of Divine right, that the laity should as a rule receive only from the consecrated hand of the priest (cf. Trent, Sess. XIII, cap. viii). The practice of the laity giving themselves Holy Communion was formerly, and is today, allowed only in case of necessity. In ancient Christian times it was customary for the faithful to take the Blessed Sacrament to their homes and Communicate privately, a practice (Tertullian, Ad uxor., II, v), to which, even as late as the fourth century, St. Basil makes reference (Epistle 93).

Ang panudlo sa Sta Iglesya labot sa ministro sa pag-administrar sa Eukaristiya gisumada sa naila nga pre- Vatican II theologian nga si Dr. Ludwig Ott.

The ordinary minister of the Eucharist is the priest; the extraordinary minister is the deacon (with permission of the local Ordinary or of the parish priest for some weighty reasons) CIC 845.